یادداشتی بر نمایش موزیکال دیو و دلبر که این روزها در تالار وحدت روی صحنه است.
فاطمه پاقلعه‌نژاد
1- طراحی و اجرای نمایش موزیکال، آن هم وقتی کاراکتر اصلی قصه یک زن باشد، در کشوری که صدای زنان یکی از فهرست ممنوعه‌هایی است که هر روز طولانی‌تر می‌شوند، کار راحتی نیست و وقتی اثری با این شرایط روی صحنه می‌رود می‌توان در همان ابتدای کار و پیش از هر نقد و نظری سازندگانش را تحسین کرد که چنین دل شیر داشته‌اند.
2- «دیو و دلبر» نمایشی موزیکال است با همه ویژگی‌های نمایش‌های موزیکال. تفاوتش با آثاری شبیه به خود که پیش از این با هزینه‌های هنگفت روی صحنه رفته‌اند، یک مورد ویژه است که می‌توان از آن با عنوان نقطه قوت این نمایش یاد کرد. کارگردان اثر به جای بهره گرفتن از ستاره‌های سینما و بازیگران و مانور روی نام‌هایشان برای فروش بیشتر و البته تلاش معمولا ناموفق برای تبدیلشان به خواننده‌ای که آوازش اصطلاحا «خارج نزند»، دو خواننده را به عنوان بازیگر وارد نمایش کرده و سعی کرده از آنها بازیگر بسازد.
3- حمید حامی و بهزاد عمرانی خواننده‌هایی هستند که یکی در نقش دیو و دیگری در نقش ساعت معروف قصه «دیو و دلبر» روی صحنه رفته‌اند. حامی اگرچه در بازیگری چندان موفق عمل نکرده اما دو قطعه‌ای که برای این نمایش و روی صحنه می‌خواند آنقدر دلنشین هستند که پس از پایان هر قطعه سالن به وجد آمده و طولانی تشویقش کنند. کاراکتر بهزاد عمرانی هم آنچنان شیرین است و بداهه‌پردازی‌های طنز جذابی دارد که پر بیراه نیست اگر بگوییم نبودش می‌توانست این نمایش دو ساعت و 20دقیقه‌ای را کاملا غیرقابل تحمل کند.
4- ماهان حیدری محدودیت استفاده از صدای زنان را هم به شیوه‌ای درست به فرصت تبدیل کرده است. در تمام طول نمایش هرگاه قرار است یکی از کاراکترهای زن دیالوگ‌های موزیکال خود را بگوید، یک دختر جوان، با آوازی درست و دقیق، با او هم‌خوانی می‌کرد. با این شیوه هم ایرادهای آوازی احتمالی بازیگر نمایش پنهان شده و هم خطر ممنوعیت تک‌خوانی زنان از سر این نمایش رفع شده است.
5- غیر از حمید حامی و بهزاد عمرانی، کامران جهانبانی و نیکا افکاری، خسرو پسیانی تنها بازیگر نمایش است که در عرصه بازیگری فعالیت دارد و خواننده نیست اما به نظر می‌رسد قرار گرفتن در کنار این جمع خواننده بر او نیز اثر مثبت داشته و پسیانی تمام تلاشش را کرده تا از پس دیالوگ‌های موزیکالش بربیاید و می‌توان گفت در پایان نمایش، از مخاطب نمره قبولی می‌گیرد.
6- نمایش «دیو و دلبر» نمایش کاملی نیست. صدای سالن مشکل دارد و طول میکشد تا گوش مخاطب عادت کند و بتواند دیالوگ‌ها را واضح متوجه شود. طراحی لباس چندان چنگی به دل نمی‌زند و قصه هم باگ‌هایی دارد، با همه این موارد اما می‌توان گفت فضای کلی نمایش به گونه‌ای است که اغلب تماشاگران، حتی آنها که سخت‌گیری بیشتری دارند، راضی از سالن نمایش بیرون می‌آیند.
گزارش تصویری اختصاصی سینماپلاک نمایش «دیو و دلبر» را در این لینک ببینید:
حمید حامی، بهزاد عمرانی، کامران جهانبانی و خسرو پسیانی در «دیو و دلبر»
