چند خط کوتاه درباره همایون شجریان و کنسرتهای اخیرش
محسن دلیلی- روزنامه نگار
قطعه اول – نزدیک به دو سال از درگذشت اسطوره و زنده نگهدارنده موسیقی اصیل ایرانی، استاد محمدرضا شجریان می‌گذرد. کسی که صدایش مرغان آسمان را آنقدر مدهوش می‌کرد که از بالا به پایین بیایند تا صدای سحرآمیز استاد را بشنوند. شجریانی که هیچ‌گاه مردم را رها نکرد و همین بود که نامش را در تاریخ هنر این سرزمین ماندگار کرد. او هم هنر خوب خواندن را می‌دانست هم هنر خوب زیستن را. و بعد از رفتنش حسرت صدایی را که این سال‌های آخر نشنیدند در سینه داشتند. شاید اگر روزها و ماه‌ها کنسرت برگزار می‌کرد، همه شب‌ها با استقبال مواجه می‌شد. نمونه‌اش همان سال‌های ۸۷ تا ۹۳ که در تهران و بسیاری از کشورهای دنیا، هنرش با استقبال هنردوستان همراه بود.
قطعه دوم – محمدرضا شجریان رفت و همه نگاه‌ها دیگر سمت همایون شجریان بود. انگار که قرار است بار سنگین حفاظت از موسیقی اصیل ایرانی و میراث پدر زا به دوش بکشد. البته در چند سال اخیر [منهای این یک سال و چند ماه اخیر] از او انتقاد می‌شد که هنر را رها کرده و سراغ بیزینس در هنر بود [البته به اعتقاد من این از مخاطب شناسی همایون بود که گاهی کارهای تجاری را به مخاطب عرضه می‌کرد] اما حالا گویا ماجرا فرق می‌کند. نگاه میلیون‌ها عاشق موسیقی ایرانی به او و کارهایی است که قرار است از این به بعد از او بشنوند.
قطعه سوم – چند آواز و تک قطعه بخصوص برای چند سریال شبکه نمایش خانگی، نشان داد که همایون دارد راهش را تغییر می‌دهد. سبک خاص و شناخت درست او از تلفیق موسیقی سنتی و پاپ، این نکته را در ذهن متبادر می‌کرد که قرار است اتفاقات خوبی بیفتد برای همایون و موسیقی که ما انتظارش را داریم و این اتفاق در کنسرتی که در اجراست رخ داد. کنسرتی که هر بار برای بلیت فروشی اعلام می‌شد به کسری از ساعت تمامی بلیت‌ها تمام می‌شد و این نشان می‌داد که مردم هنر خوب را دوست دارند. شاید نام پرآوازه استاد محمدرضا شجریان، در پس محبوبیت همایون باشد [ که به نظر من خود همایون هنر و محبوبیت و جایگاهش را یافته است] اما مردم نیز به دنبال هنر خوب هستند. مردمی که دو سال و چند ماه از سالن‌های کنسرت و دیدار همایون دور بودند حالا برای دیدنش سر و دست می‌شکنند، برای او گل می‌آورند و با او هم‌نوا می‌شوند. و حقیقتا همایون هم جواب اعتماد این جماعت تشنه هنر را خوب داده است. با بازخوانی قطعاتی از پدر و قطعاتی که خود آنها را پیش از این خوانده و در نهایت نوای دلنشین مرغ سحر، دل هنر موسیقی ایران را به دست آورده است. شاید این بار امانتی که بر دوش اوست قرار است به درستی به منزل مقصود برسد و شاید این نوید ظهور روزهای خوب برای موسیقی اصیل ایرانی بوده و قرار است نام همایون را بیش از پیش بشنویم.
